Kategoria: Uncategorized

Lata uzależnienia od alkoholu potrafią wyniszczyć ciało i umysł człowieka. Na szczęście współczesna medycyna i psychologia znają sprawdzone sposoby, by pomóc chorym odzyskać wolność. Przełomem w życiu cierpiących na alkoholizm jest zapisanie się na detoks, czyli „kontrolowane” odtruwanie organizmu.

Toksynom już dziękujemy

Odtruwanie alkoholowe jest właściwie pierwszym etapem naszego zdrowienia – następuje zaraz po podjęciu przez osobę uzależnioną decyzji o leczeniu. Jest to niezwykle istotny element – komórki ciała muszą oczyścić się i zregenerować, a mózg (i wszystkie inne organy wewnętrzne) muszą „przełączyć się” na tryb funkcjonowania bez etanolu. Odtruwanie może wiązać się z nieprzyjemnymi dolegliwościami – tak zwanymi objawami odstawiennymi. Są one konsekwencją przerwania dostarczania do organizmu toksycznej substancji, od której byliśmy uzależnieni. Wiele osób podczas odtruwania skarży się na drżenie rąk, nadmierną potliwość lub niestabilność emocjonalną – jeśli jednak będziemy wytrwali, objawy na pewno ustąpią. Oczywiście odtruwanie (zwłaszcza po wielu latach nadużywania alkoholu) powinno być prowadzone pod okiem specjalistów, którzy w razie potrzeby będą mogli na przykład podać nam leki łagodzące dolegliwości. Detoks alkoholowy kończy się w chwili, kiedy osoba jest trzeźwa, nie ma objawów abstynencyjnych, a jej procesy psychiczne są stabilne.

Jak sobie pomóc dzięki detoksowi alkoholowemu

Niezwykle istotna podczas tego etapu leczenia jest wytrwałość. Niektóre osoby poddają się, kiedy doświadczają objawów odstawiennych. Warto spojrzeć na to inaczej: występowanie tego rodzaju dolegliwości wskazuje na to, jak bardzo byliśmy zniewoleni. Poza tym, bóle głowy czy pobudzenie zwykle mijają po kilku bądź kilkunastu godzinach. Pamiętajmy, że odtruwanie jest dla naszego organizmu „ciężką pracą” – stąd bardzo ważne jest odpowiednie odżywanie. Duża ilość warzyw, lekkostrawne posiłki i systematyczne uzupełnianie płynów mogą znacznie ograniczyć, a nawet zupełnie wyeliminować przykre objawy odstawienia alkoholu. Osoby, które zbliżają się już do końca odtruwania, mogą medytować lub trenować uważność, co sprzyja zachowaniu spokoju oraz pomaga nieco „urozmaicić” plan swojego dnia. Każda wielka zmiana w życiu wymaga poświęceń. Podejmując niełatwą decyzję o detoksie, dajemy sobie najwspanialszy możliwy prezent – szansę na bycie lepszym sobą. Zapraszamy do naszego ośrodka terapii uzależnień.

Większość Polaków zdaje sobie sprawę z tego, że uzależnienie od alkoholu jest chorobą, którą powinno się leczyć. Nie wszyscy wiedzą jednak, jak przebiega tego rodzaju leczenie. Jeśli więc Ty lub ktoś z Twojego otoczenia ma problem z alkoholem – przeczytaj poniższy artykuł. Wiedza jest Twoim sprzymierzeńcem!

Klucz do wolności i pozbycia się uzależnienia od alkoholu

Zarówno w przypadku leczenia uzależnienia od alkoholu, jak i innych uzależnień, pierwszym krokiem jest przyznanie samemu przed sobą, że jesteśmy chorzy i nie panujemy już nad swoim życiem. Wiele osób przez lata żyje w „systemie” kłamstw, których adresatem są… oni sami. Ludzie, którzy mają problem z alkoholem, często wmawiają sobie, że mają kontrolę nad ilością wypijanego alkoholu, że „inni piją więcej” czy że „skoro pracuję, nie jest jeszcze tak źle”.

Niestety, brak szczerości ze sobą samym uniemożliwia leczenie – jeśli zaprzeczamy temu, że jesteśmy chorzy, nikt nie będzie w stanie nam pomóc wbrew naszej woli. Kiedy jednak zrozumiemy już, że to nie my, ale alkohol tak naprawdę sterujemy naszym życiem, możliwe jest podjęcie terapii, która pomoże nam odzyskać wolność. Zobacz nasze ośrodki dla uzależnionych od alkoholu.

Uzależnienie od alkoholu da się wyleczyć

Bardzo ważnym elementem odzyskiwania zdrowia jest etap leczenia odwykowego. Ktokolwiek czytając te słowa ma na myśli obskurny oddział szpitalny, niech będzie spokojny – dzisiaj odwyki alkoholowe (zwłaszcza te prowadzone przez osoby prywatne) są miejscami przyjaznymi i wyglądającymi bardzo estetycznie. Na tym etapie ciało osoby uzależnionej oczyszcza się z toksyn, zaś obserwacja jej przez specjalistów w zakresie medycyny umożliwia zaobserwowanie niepokojących objawów odstawiennych oraz szybkie zaradzenie im. Odwyk pozwala także przetrwać najtrudniejsze momenty, jakich doświadcza osoba, która chce rozpocząć nowe życie.

Naprawić psychikę

Leczenie alkoholizmu musi także łączyć się z psychoterapią – najlepiej, jeśli będzie ona prowadzona przez specjalistę od uzależnień substancjalnych, czyli od substancji. Terapia pozwala przyjrzeć się całemu swojemu życiu i odkryć, co sprawiło, że w ogóle sięgnęliśmy po alkohol. Nierzadko bywa przecież tak, że ludzie zaczynają pić, aby uciec przed swoimi problemami i niepowodzeniami – rolą terapeuty jest pomoc w wypracowaniu bardziej przystosowawczych sposobów na radzenie sobie ze stresem i trudnymi emocjami. Psychoterapia jest także wspaniałą okazją do przemyśleń na temat tego, jak budujemy relacje z innymi osobami, a także ulepszenia „modelu”, jaki stosowaliśmy do tej pory. Pomoc psychologiczna może mieć charakter indywidualny lub grupowy.

Proces zdrowienia nie kończy się oczywiście wraz z wyjściem z ośrodka. Osoba, która zmagała się z uzależnieniem, musi stawić czoła wyzwaniu naprawienia więzi rodzinnych i zawodowych, a często także „podratować” swoje zdrowie, nadszarpnięte przez alkohol. Przede wszystkim należy jednak niezłomnie wierzyć w to, że dzięki pomocy specjalistów oraz sile woli nowe życie jest możliwe!

Termin „zaburzenia osobowości” niezwykle często pojawia się w mediach. Niestety, mało kto zdaje sobie sprawę z tego, czym one tak naprawdę są i jak można je leczyć. Przedstawiamy zatem garść faktów dotyczących tego zagadnienia.

Czym są zaburzenia osobowości

Zaburzeniem osobowości nazywamy trwały, nieprzystosowawczy sposób wchodzenia w relacje z innymi, myślenia oraz działania, który nie jest spowodowany czynnikami medycznymi, takimi jak problemy z tarczycą czy zmiany organiczne w mózgu. Inaczej mówiąc, osoba z zaburzeniem osobowości będzie nieustannie powielała schemat wchodzenia związki z innymi ludźmi, którzy jest szkodliwy dla niej samej lub dla jej otoczenia. Co ważne, zaburzenie osobowości nie jest tym samym, co choroba psychiczna – osoby zaburzone nie tracą, w przeciwieństwie do osób chorych, kontaktu z rzeczywistością i w większości przypadków są w pełni poczytalne. Warto jednak wiedzieć, że niektóre zaburzenia osobowości (na przykład osobowość borderline) często współwystępują z innymi problemami natury psychicznej, na przykład zaburzeniami odżywiania. Zaburzenia osobowości są niezwykle zróżnicowane pod względem objawów: przykładowo, posiadanie osobowości chwiejnej emocjonalnie typu impulsywnego wiąże się z labilnością emocjonalną oraz dużą gwałtownością reakcji, zaś ludzie z osobowością anankastyczną są na ogół wycofani, nadmiernie skupieni i kontrolujący. Wspólnym mianownikiem wszystkich zaburzeń osobowości jest to, że ich przyczyny zwykle tkwią we wzorcu wychowania, jaki otrzymaliśmy, zaś pierwsze objawy występują w wieku dojrzewania.

Co daje psychoterapia

Psychoterapia zaczyna się od diagnozy – psychoterapeuta za pomocą testów psychologicznych oraz rozmowy określa, czy u danego pacjenta zaburzenia rzeczywiście występują, a także określa, z jakiego rodzaju zaburzeniem mamy do czynienia. Kiedy mamy już postawioną diagnozę, terapeuta prowadzi tak zwaną psychoedukację, czyli tłumaczy, na czym polega dane zaburzenie, jak wpływa na nasze zachowanie oraz stawia wstępne hipotezy co do przyczyny naszych problemów. Dla wielu pacjentów ta chwila jest prawdziwym życiowym przełomem – okazuje się bowiem, że to, co zawsze im się przytrafiało oraz to, jak się czuli, ma konkretną przyczynę, którą można „usunąć”. Kolejnym krokiem jest określenie wraz z pacjentem celów terapii – co chcemy, aby zmieniło się w naszym życiu i jakie są nasze priorytety – jest to zawarcie tak zwanego kontraktu terapeutycznego. Podczas trwania terapii psycholog oraz pacjent będą co jakiś czas określali dotychczasowe „postępy” w procesie zmiany. Poprzez rozmowę, zadania domowe oraz treningi nowych umiejętności pacjent przygląda się swoim dotychczasowym relacjom oraz wypracowuje nowe sposoby radzenia sobie w sytuacjach interpersonalnych. Warto wiedzieć, że praca z zaburzeniami osobowości może odbywać się w różnych nurtach, z których najpopularniejsze są:

terapia poznawczo-behawioralna (kładąca nacisk na uczenie się), psychodynamiczna (pomagająca pacjentowi dostrzec wewnętrzne konflikty) oraz systemowa terapia rodzinna (odwołująca się do naszej roli w rodzinie pochodzenia i relacji, jakie mieliśmy ze swoimi opiekunami).

Czas trwania terapii wynosi zazwyczaj od roku do dwóch, trzech lat. Decydując się na terapię trzeba mieć świadomość, że spotka nas podczas niej wiele trudnych momentów – trzeba będzie „dotknąć” natury problemu oraz jego przyczyn. Z drugiej strony, terapia psychologiczna jest doświadczeniem niezwykle rozwijającym i – przede wszystkim – pozwalającym na zbudowanie swojego życia na nowo!

Co poza psychoterapią

Dla wielu osób nie będzie z pewnością zaskakujący fakt, że przy zaburzeniach osobowości często podaje się także leki psychotropowe. Biorąc pod uwagę chociażby naturę zaburzenia obsesyjno- kompulsywnego gdzie występuje także podłoże biologiczne tego rodzaju problemów, dobrze jest, aby psychoterapeuta współpracował z psychiatrą. Niemal każdy pacjent może także zrobić wiele dobrego dla siebie – na przykład otaczać się życzliwymi ludźmi, medytować oraz czytać książki, które pomogą mu zrozumieć jego niestandardowe zachowania. W przypadku niektórych zaburzeń wskazana może okazać się zmiana dotychczasowego trybu życia – na przykład poszukanie mniej stresującej pracy. Nade wszystko wskazana jest zaś wola walki i zaufanie do specjalisty, który prowadzi naszą terapię – wtedy odzyskanie zdrowia jest po prostu kwestią czasu!

Zaburzenia emocjonalne są jednym z najczęściej pojawiających się wśród młodych dorosłych problemów psychicznych. Trudno jest się temu dziwić – wielu z nas żyje w nieustannym pędzie i stresie, co nie sprzyja utrzymaniu stoickiego spokoju. Na szczęście problemy z doświadczaniem i wyrażaniem emocji można skutecznie leczyć – zobacz, w jaki sposób się to robi!

Farmakoterapia, czy to dobra droga?

Jeśli wahania nastroju, rozdrażnienie, wybuchy złości etc. dezorganizują nam życie rodzinne lub zawodowe i towarzyszą nam przez dłuższy czas, warto umówić się na wizytę do psychiatry.

Pamiętajmy, że jest to lekarz jak każdy inny, a korzystanie z pomocy wtedy, gdy tego potrzebujemy, jest wyrazem dojrzałości, a nie powodem do wstydu! Nawet, jeśli przed wizytą odczuwamy niepokój czy skrępowanie, warto jest się „przemóc” – dobrze dobrane leki mogą w dość krótkim czasie poprawić sposób naszego funkcjonowania. W przypadku terapii zaburzeń emocjonalnych często stosuje się leki stabilizujące nastrój albo łagodne antydepresanty.

Psychoterapia indywidualna – odkryć i zrozumieć siebie

W przypadku zaburzeń emocjonalnych terapia psychologiczna jest właściwie niezbędna, aby trwale wyeliminować problem. Terapeuta pomaga pacjentowi zrozumieć naturę jego zaburzenia, określić jego przyczyny oraz wypracować efektywne sposoby na „poukładanie” w sobie wszystkich emocji – także tych trudnych. W przypadku zaburzeń emocjonalnych najczęściej stosuje się terapię psychodynamiczną (ukierunkowaną na odkrywanie nieuświadomionych potrzeb i konfliktów) lub poznawczo-behawioralną (skupiającą się na „uczeniu się” określonych sposobów radzenia sobie z lękiem czy złością). Czas trwania terapii jest zależny od wielu czynników, takich jak głębokość zaburzenia, indywidualne cechy pacjenta oraz nurt, w jakim pracuje dany terapeuta – zwykle wynosi on jednak około dwóch lat.

Psychoterapia rodzinna i grupowa – „Wszyscy jesteśmy z Tobą”

Bardzo często zdarza się tak, że nasze problemy emocjonalne są skutkiem nieodpowiednich wzorców rodzinnych, takich jak nadmierne wymagania ze strony rodziców, doświadczanie przemocy czy zbyt wysoki poziom lęku w rodzinie. Jeżeli czujesz, że tak właśnie może być w Twoim przypadku (lub sugerował Ci to specjalista), warto wybrać się na systemową terapię rodzin, podczas której przepracowane zostaną problemy, które – być może – istnieją w Twojej rodzinie od wielu pokoleń. Dobrym sposobem jest także udanie się na terapię grupową – interakcje z innymi osobami zmagającymi się z zaburzeniami, „moderowane” przez doświadczonego psychoterapeutę, mogą być bardzo pomocne.

Relaksacje i uważność – wejście do „Krainy łagodności”

Metody te są polecane osobom, których zaburzenia mają łagodniejszą formę. Mogą także stanowić „uzupełnienie” farmakoterapii albo terapii psychologicznej. Trudności, których doświadczamy, są bowiem często rezultatem chronicznego zmęczenia albo nieustannego zatroskania tym, co było lub tym, co może się wydarzyć w przyszłości.

Ćwiczenia relaksacyjne pomagają ciału (a więc i umysłowi) odprężyć się i rozluźnić, zaś uważność (mindfullness) jest sposobem na bycie „tu i teraz”, spokojną obserwację otoczenia i sygnałów płynących z własnego ciała. Zarówno relaksacje, jak i uważność trzeba stosować regularnie, jednak odzyskanie wewnętrznego spokoju i równowagi zdecydowanie jest tego warte.

Niektóre metody (na przykład farmako- i psychoterapię) często stosuje się równolegle, co pozwala na uzyskanie szybszych i bardziej trwałych rezultatów leczenia. Nie pozwól zaburzeniu przejąć kontroli nad swoim życiem i wybierz się do specjalisty, aby stać się szczęśliwszym człowiekiem!

Szukasz odtruwania alkoholowego na śląsku? Zobacz adresy naszych ośrodków.

Nadmierne spożywnanie alkoholu często prowadzi do problemów ze zdrowiem, pogorszeniem stanu psychicznego i problemami w życiu osobistym. Po odstawieniu alkoholu zwykle pojawiają się nieprzyjemne symptomy: niepokój, bezsenność, bóle ciała, rozdrażnienie, wahania ciśnienia.

Odtrucie alkoholowe jest dopiero pierwszym etapem tego, aby pacjent mógł rozpocząć walkę ze swoim nałogiem. Po całkowitym odtruciu organizmu oraz przejściu w stan abstynencji pod kontrolą lekarzy, przychodzi czas na zastanowienie się „co dalej”. Nasze ośrodki dla uzależnionych od alkoholu

Nasze prywatne ośrodki leczenia uzależnień na śląsku:

WISŁA 43-460 

ul. Kopydło 56

Bardzo często jesteśmy pytani przez naszych przyszłych klientów o lokalizację naszych ośrodków.

Posiadamy dwa ośrodki zlokalizowane w Polsce, na ślasku:

Nasze prywatne ośrodki leczenia uzależnień:

WISŁA 43-460 

ul. Kopydło 56

Oraz jeden ośrodek zlokalizowany w czeskim Cieszynie

ĆESKY TESIN 73701 

Horni Żukov

Pod Zvonek 56

Jedna z najbardziej rozpoznawanych postaci kultury masowej, dr House, był uzależniony od leków, które przynosiły mu ulgę od bólu. Skoro scenarzyści serialu o wybitnym lekarzu postanowili poruszyć ten temat, warto dowiedzieć się, czym jest i kogo może dotknąć uzależnienie od środków przeciwbólowych.

Ważne, że nie biorę narkotyków!

To jedno ze zdań, które najczęściej słyszą bliskie osoby, gdy pytają, dlaczego ktoś od dawna przyjmuje końskie dawki leków. Tymczasem uzależnienie od leków i od narkotyków są do siebie bardzo podobne! Zarówno jedno, jak i drugie, to tak zwane uzależnienia substancjalne, czyli od określonej substancji. Różni je jedynie legalność substancji psychoaktywnej, którą się przyjmuje – leki są zupełnie legalne (niektóre dostępne na receptę), stosowanie narkotyków wiąże się zaś z konsekwencjami prawnymi. Tymczasem stosowane w nadmiarze leki mogą wyniszczyć organizm tak samo, jak narkotyki – wywołując uszkodzenie organów wewnętrznych, zwłaszcza ośrodkowego układu nerwowego, mogą sprowadzić człowieka do roli „zakładnika” nałogu. Osoby nadużywające leków przeciwbólowych mogą doświadczać zmienionych stanów świadomości tak samo, jak stosujący niedozwolone psychostymulanty.

Kto się uzależnia i co na to rodzina

Ofiarami tego uzależnienia, jak nietrudno się domyślić, często padają osoby, które cierpią na przewlekły ból i przez dłuży czas zażywają silne leki przeciwbólowe, do których przyzwyczaja się ich organizm. Z drugiej strony jednak wiedza na temat różnych leków jest dziś łatwo dostępna w Internecie, zatem niekiedy po silne medykamenty sięgają także osoby, które nie cierpią z powodu żadnych dolegliwości, lecz po prostu chcą poznać „moc” takich środków. Uzależnienie od leków nie wiąże się z tak silną stygmatyzacją, jak zażywanie narkotyków – z tego powodu problem często pozostaje niezauważony. Bliscy osoby uzależnionej wiedzą po prostu, że dana osoba przyjmuje jakieś tabletki – i, niestety, nie myślą nawet o tym, że życie tej osoby jest już naznaczone uzależnieniem.

Czy istnieje lek na lekomanię?

Przy leczeniu lekomanii lekarze starają się ograniczać stosowanie innych leków, choć czasami bywają one niezbędne. Zdarza się, że dana osoba po zupełnym odstawieniu środka przeciwbólowego nadal będzie odczuwała ból – aby temu zapobiec, niekiedy zmienia się substancję czynną lub stosuje inne metody łagodzenia bólu (na przykład hipnoterapię). Niezbędna jest także psychoterapia, leczenie odwykowe oraz ocena ogólnego stanu organizmu – proces zdrowienia często wiążę się z koniecznością wyleczenia dysfunkcji, które „przypadły w udziale” osobie cierpiącej na lekomanię. Osoby zmagające się z uzależnieniem od leków przeciwbólowych na ogół nie potrzebują pomocy prawnej, tak jak narkomani. Z drugiej strony już zawsze będą musiały „mieć się na baczności”, wchodząc do apteki – leki przeciwbólowe są przecież dostępne na wyciągnięcie ręki!

Leki przeciwbólowe istnieją po to, by poprawiać jakość życia osobom chorym. Nigdy jednak nie należy przekraczać zalecanej dawki ani przyjmować innych leków, niż zalecił nam lekarz czy farmaceuta. Wtedy lek będzie dobrodziejstwem, a nie przekleństwem!

Jak feniks z popiołów. Czym jest i jak się leczy uzależnienie od narkotyków?

Narkomani, czyli osoby uzależnione od narkotyków, są jedną z najbardziej dyskryminowanych grup. Wiele negatywnych emocji bierze się z niewiedzy, część – z lęku przed tą, niewątpliwie straszną, chorobą. Na szczęście jednak współczesna medycyna i psychologia umożliwiają pokonanie tego nałogu!

Ciało, umysł, duch Prawdopodobnie każdy z nas o tym słyszał, lecz sądzę, że warto o pewnych sprawach przypominać – uzależnienie od narkotyków wpływa destrukcyjnie na każdy aspekt naszego życia. Organy wewnętrzne, życie duchowe i zdolność do nawiązywania trwałych relacji społecznych zostają upośledzone przez działanie substancji, od której jesteśmy uzależnieni.

Oczywiście, każdy narkotyk działa inaczej – niektóre z nich uzależniają po kilku miesiącach stosowania, inne – jak na przykład szczególnie niebezpieczna heroina – mogą zniewolić człowieka już przy pierwszym użyciu. O uzależnieniu mówimy wtedy, kiedy dana osoba odczuwa przymus przyjmowania substancji, następuje u niej wzrost tolerancji na substancję, a jej życie koncentruje się wokół zażywania narkotyku – pomimo widocznych szkód.

Rysopis narkomana

Myliłby się ten, kto sądziłby, że narkotyki zażywają jedynie kryminaliści i osoby z półświatka. Wielu ludzi wykształconych, dobrze sytuowanych i rozpoznawanych społecznie również zmaga się z tym uzależnieniem – niekiedy jest to desperacka próba ucieczki przed stresem i odpowiedzialnością, jaka wiąże się z wykonywaniem wielu zawodów. Warto również wiedzieć, że „odsłoną” narkomanii jest również lekomania – tyle, że w jej przypadku substancją uzależniającą jest ta zawarta w środkach uspokajających, psychotropowych lub przeciwbólowych. Choć narkomania zawsze niszczy ciało od środka, niekiedy narkomani przez długie lata potrafią wyglądać atrakcyjnie. Wszystko zależy indywidualnych uwarunkowań organizmu oraz rodzaju stosowanej substancji. Prawdą jest natomiast, że narkomani są szczególnie narażeni na występowanie niektórych chorób – na przykład wirusa HIV lub zapalenia wątroby, a także problemów neurologicznych – narkotyki negatywnie wpływają na działanie układu nerwowego człowieka.

Droga ku zdrowiu

Wbrew wielu obiegowym opiniom, uzależnienie od narkotyków również da się pokonać. Kluczem jest – jak w przypadku każdego uzależnienia – silna wola oraz dobór odpowiednich form pomocy. Niezbędna jest konsultacja z lekarzem, który oceni nasz stan zdrowia oraz skieruje na odpowiednie badania – narkomania wyniszcza przecież nasz organizm. Niezwykle pomocne jest leczenie odwykowe – organizm musi oczyścić się z toksyn, aby móc za jakiś czas podjąć normalną pracę. Potrzebna jest również opieka terapeuty uzależnień, psychiatry oraz indywidualna praca z psychologiem – należy wypracować efektywne sposoby radzenia sobie ze stresem oraz uporać się z istniejącymi zaburzeniami emocjonalnymi lub osobowości, które często współwystępują z narkomanią.

Narkomania nie jest klątwą, jest chorobą – a choroby należy leczyć. Niezależnie od tego, jak bardzo narkotyki zmieniły nasze życie – zawsze możemy wejść na drogę powrotną i odzyskać szczęście.

Tę nazwę każdy z nas słyszał zapewne wiele razy w ciągu swojego życia – nie każdy wie jednak, co się za nią kryje. Po części dzieje się tak dlatego, że substancji psychoaktywnych jest bardzo, ale to bardzo wiele. Dowiedz się, czym one dokładnie są, jak działają i jakie rodzaje tych substancji wyróżnia współczesna nauka!

Substancje psychoaktywne – Garść mądrych definicji

Według Słownika Języka Polskiego, substancją psychoaktywną nazywamy związek chemiczny, który ze względu na swoją budowę oddziałuje na ośrodkowy układ nerwowy przez bezpośredni wpływ na funkcje mózgu. Efektem przyjęcia takiej substancji mogą być zmiany zachowania, postrzegania rzeczywistości, a także zaburzenia świadomości. Czas trwania tych objawów jest zależy od rodzaju substancji, jaką się przyjęło, oraz indywidualnych cech organizmu. Warto wiedzieć również, że tak zwane używki są środkami, które zawierają określone ilości substancji psychoaktywnych. Większość ludzi stosuje używki okazjonalnie – zdarza się jednak, że granica między poszukiwaniem przyjemności a przymusem zaciera się – mówimy wtedy o uzależnieniu od substancji psychoaktywnej, czyli uzależnieniu substancjalnym – od danej substancji.

Substancja substancji nierówna

Niektóre używki towarzyszą ludziom od tysięcy lat – najbardziej oczywistym przykładem takiej substancji jest etanol, czyli składnik napojów wyskokowych. Ludzkość na drodze eksperymentowania wypracowała pewną kulturę obchodzenia się z tą używką, swoisty savoir boire. Z drugiej jednak strony, w nowoczesnych laboratoriach chemików nieustannie otrzymuje się nowe substancje psychoaktywne, których działania na ludzki organizm czasami nie sposób jest przewidzieć. Do „puli” substancji psychoaktywnych zaliczamy więc zarówno substancje legalne (takie jak alkohol czy nikotyna), zakazane (narkotyki) oraz takie, do których dostęp jest ograniczony (w tej grupie znajduje się na przykład wiele leków, które zmieniają „chemię” naszego mózgu). Istnieją także kultury, których członkowie powszechnie stosują środki psychoaktywne – na przykład w celu wywołania halucynacji, co ma zapewnić… możliwość skontaktowania się z bóstwem lub duchem zmarłego przodka.

Co będzie dalej?

Konsekwencje przyjmowania substancji psychoaktywnych zależą, rzecz jasna, od ich rodzaju. Okazjonalne spożywanie niewielkich ilości alkoholu z pewnością nie zaszkodzi osobom zdrowym i pełnoletnim. Na przeciwnym „biegunie” znajduje się na przykład heroina – ten niezwykle silny narkotyk może uzależnić już po pierwszym zażyciu! Także leki psychotropowe, które – jak powszechnie wiadomo – często pomagają zwalczyć problemy natury psychicznej, na ogół miewają skutki uboczne. Z tego powodu mogą być przyjmowane jedynie pod kontrolą lekarza psychiatry. W przeciwnym razie może wystąpić uzależnienie, którego mechanizm jest dokładnie taki sam, jak ten, który powoduje narkomanię. Dla niektórych osób zaskakujące jest to, że czasami w leczeniu alkoholizmu i uzależnień od jednej substancji wykorzystuje się… inną substancję psychoaktywną. Decyzję taką może podjąć tylko lekarz prowadzący.

Potencjalnie każda substancja psychoaktywna podobnie jak narkomania może być zabójcza – także alkohol etylowy. W jego przypadku warto stosować zasadę umiaru, zaś jeśli chodzi o większość substancji tego rodzaju – dla własnego dobra lepiej trzymać się od nich z daleka!

Alkoholizm jest chorobą, którą należy odpowiednio leczyć – co do tego stwierdzenia większość osób jest zgodna. Nie zawsze jednak łatwo jest rozpoznać, kiedy jest się jeszcze „entuzjastą alkoholu”, a kiedy osobą uzależnioną. W tym rozpoznaniu pomogą Ci kryteria uzależnienia! Najczęsze objawy alkoholizmu:

Przymus picia

Znasz powiedzenie: „pijak pije, bo chce, a alkoholik dlatego, że musi”? Stanowi ono oczywiście uproszczenie, ale rzeczywiście wskazuje na coś ważnego – osoba uzależniona traci kontrolę nas swoim zachowaniem. Picie alkoholu staje się dla niej tak ważne, jak zaspokajanie innych potrzeb życiowych, takich jak jedzenie czy spanie. Alkoholik, kiedy jest spragniony etanolu, postrzega odmówienie sobie picia jako akt heroizmu, który zwykle jest poza jego zasięgiem.

Picie mimo szkód

Zdrowa osoba nie upije się wieczór przed ważnym egzaminem lub rozmową kwalifikacyjną. Osoba dotknięta problemem uzależnienia nie zważa jednak na negatywne konsekwencje picia i spożywa alkohol także w „niesprzyjających” okolicznościach. Wiele osób przynajmniej raz w życiu nadużyło alkoholu – widok zasmuconej rodziny lub wstyd przed znajomymi sprawia jednak, że na ogół staramy się kontrolować. Dla alkoholika zawód najbliższych może nie mieć żadnego znaczenia.

Zespół abstynencyjny

Od alkoholu uzależnia się zarówno ciało, jak i umysł. Kiedy alkoholik nie ma dostępu do wódki lub piwa, może odczuwać przykre dolegliwości cielesne, takie jak uderzenia gorąca, drżenie rąk, ale także gorsze samopoczucie i rozdrażnienie. W skrajnych przypadkach osoby z zespołem abstynencyjnym mogą podejmować działania zakazane przez prawo, byłe tylko zdobyć alkohol lub środki na niego – na przykład kraść lub wyłudzać pieniądze.

Wzrost tolerancji

Alkohol etylowy jest trucizną. Jeśli wypijemy zbyt dużo, zaczynamy czuć się źle – na przykład wymiotujemy, boli nas głowa i czujemy się skołowani. Jednym z objawów uzależnienia jest to, że stopniowo możemy (a nawet musimy) wypijać coraz więcej, by poczuć szumienie w głowie. Niestety, wysoka tolerancja na alkohol często spotyka się z podziwem otoczenia, co nie ułatwia podjęcia refleksji nad swoim stanem zdrowia. Co ciekawe, po jakimś czasie następuje załamanie – niektórzy alkoholicy są w stanie upić się jednym piwem, co wiąże się z uszkodzeniem organów wewnętrznych.

Koncentracja życia na piciu

Dla osoby zdrowej alkohol bywa dodatkiem do imprezy albo wieczoru z ukochaną osobą, który nie jest jednak najważniejszy w życiu. Inaczej jest w przypadku uzależnienia – osoba chora na alkoholizm niejako „urządza” swoje życie tak, aby zawsze znaleźć okazję do spożycia alkoholu. Często takie dążenia są podświadome – na przykład zawieramy znajomości tylko z takimi osobami, które również nie stronią od alkoholu. Alkoholicy często zaniedbują inne przyjemności i rozrywki, byle tylko móc „oddawać się” spożywaniu alkoholu. Cierpią przez to ich relacje rodzinne i kontakty społeczne. Jeśli podejrzewasz, że możesz być uzależniony od alkoholu, powinieneś czym prędzej podjąć leczenie. Pamiętaj, że z pomocą specjalistów powrót do normalnego życia jest jak najbardziej możliwy!

Oczywiście to tylko klika typowych objawów alkoholizmy. W zależności od osoby, skłonności objawy alkoholizmy mogą się różnić.